Bugün ablalarımızı yazmak istedim hepimizin ablalarını. Vefakar ve emektar ablaları yani annelerin küçük yardımcılarını. Onlar üstlendikleri görev ve sorumluluk ile ailelerin en büyük yardımcılarıdır. Evet bir evde abla varsa annenin işi yüzde elli hafiflemiş demektir. Annelerin işlerinin yoğunluğunda vekaleti hemen devralırlar ve kardeşlerinin sorumluluğunu bir anne misali üstlenirler. Bu görev ve sorumluluk neticesinde isteyerek ya da istemeyerek ön plana çıkan ablalar, abla olmayan yaşıtlarına göre çok daha erken yaşta olgunlaşırlar. Şöyle çevrenize baktığınızda bu tür örnekleri rahatlıkla görebilirsiniz. Ben onlara “Küçük Kadınlar” diyorum evet erken olgunlaşmak zorunda kalmış “Küçük Kadınlar”.

Tabii ki burada “Küçük Kadınlar” diyerek biraz sitem ediyorum ama her evin kendine özgü bir düzeni olduğunu da biliyorum. Kişilerin yuvalarında kurdukları mutlu düzeni aksatmadan çocuklarına çocuk olma lüksünü doyasıya yaşatabilmelerini temenni ediyorum. Üstlenilen görev ve sorumlulukların bilincinde olarak tabii ki çocuklara da bir takım sorumluluk verilmesi güzel bir davranıştır ancak yıllar sonra yaşanılmamış çocukluğa duyulan özlem ve hayıflanmaların önüne geçebilmek adına çok dikkatli olunması gerektiğine inanıyorum. Çünkü çocukluk geri dönüşümü olmayan çok özel ve güzel bir dönemdir ve her çocuk bunu doyasıya yaşamalıdır.

Bizlerde bu dönemi doyasıya yaşarken hayatımıza giren ve iz bırakan insanları asla unutmadık. Annelerimiz, babalarımız, kardeşlerimiz, akraba ve dostlarımız birde makalemin konusu olan ablalarımız gibi. Evet ablalar, yüreği sevgi dolu ablalar sizler de her daim bizim unutulmazlarımız arasında yer alacaksınız. İnsanın bir ablasının olması ne büyük bir şans ve mutluluktur. Çünkü; annen, baban veya arkadaşlarınla paylaşamayacağın konuları oturup konuşabileceğin, karşılıklı fikir alışverişi yapabileceğin, bir şeyler sorup öğrenebileceğin birinin olması çok güzeldir. Kısacası seni anne gibi sevip koruyabilecek birinin olması güzeldir ve kişiye huzur verir.

Bende bu huzuru yakalamış biri olarak sizleri çocukluğuma götürerek ablamla ilgili küçük bir anımı paylaşarak bitirmek istiyorum. Sevgili ablam annemden izinsiz olarak beni dışarıya çıkarıp gezdirmek istemiş ve beni kucağına alarak evden ayrılmış. Tabii ki kendisi de çocuk olduğu için yorulmuş ve eve dönerken birlikte düşmüşüz. Ama o kendi düşerken bile bir anne misali beni korumuş. Eve dönüp de hesap verme vakti gelince annemlere söylediği söz tamda ablalara yakışan bir söz olmuş. “Anne kardeşimle birlikte düştük ama bak bebeğe hiçbir şey olmadı” Kendi yaralanmasına rağmen kardeşine bir şey olmamasına sevinen bu yürek bana “Her Abla Bir Annedir Aslında” makalesini yazdırmıştır. İşte bu koruma ve kollama içgüdüsüyle hareket eden ve bizlere bu duyguları yaşatan bütün ablalara özellikle de biricik ablama selam olsun. Sizler iyi ki hayatımıza girmiş ve yaşamımıza dokunmuşsunuz.

Her Abla Bir Annedir Aslında

Üzerimizdeki sevgi ve emekleri ile

Layık oldukları değer ve her şey ile

Yüreklerimizde silinmez yerleri ile

Adları her zaman saklı kalacaktır.