Güneşin alası çok, her evin çilesi çok, analar çeker yükü, kimsenin bilesi yok. Gelin çiçek derelim, yollarına serelim, sevgi dolu türkülerle annemize verelim. Çocukluğumdan beri  severek dinlediğim bir şarkıyla giriş yapıyor ve üzerimizde emeği olan (doğursun veya doğurmasın) bütün annelerin “Anneler Günü”nü kutluyor ellerinden öpüyorum. Evet güneşin alası çok ülkemdeki kadınların özellikle de anaların çilesi çok ama bizim analarımız çileyi yumak yapıp örmesini çok iyi bildikleri için her türlü sorunun üstesinden de rahatlıkla gelebilirler. Çünkü onlar doğuştan güçlüdür ve çözümleyici bir zekaya sahiptir. Bu nedenle kolay kolay pes etmezler. Sorunların kaçarak değil, yılmadan, usanmadan büyük bir kararlılık ve inançla üzerine gidilerek çözülebileceğine yürekten inanırlar ve asla umutlarını kaybetmezler.

Peygamber Efendimiz ne kadar güzel söylemiş “Hiç unutulmayacak yüz anne yüzüdür” diye. İnsan anasının yüzünü unutabilir mi. Tabii ki unutamaz, unutmamalı da. Sadece yüzünü değil aslında hiçbir emeğini unutmamalı. Emek demişken sizlere bir soru sorarak devam etmek istiyorum. Sizce anne kime denir? Doğuran kadına mı? Doğurmasa da emek veren, büyüten, yetiştiren kadına mı? Benim cevabım gayet açık ve nettir. Doğurmasa bile evlat olarak bağrına bastığı yavrusunu her türlü tehlikeye karşı koruma içgüdüsüyle hareket eden, emek veren, büyüten, yetiştiren, kendinden önce evladını düşünen kadına ANNE denir. Söylenmesi bile ahenkli, insanın içini ısıtan bir tını “ANNE”. Kendisi açken, yavrusunu doyurmaya çalışan, karşılıksız seven, güvenilir, duygu yüklü ve her koşulda naz çekebilen kadındır ANNE. Sevgilerin en güzeli, en ulvisi, en kutsalıdır “ANNE sevgisi”. Onlar yeryüzüne indirilmiş kanatsız birer melek gibidir.

Peygamber Efendimiz yine bir Hadis-i Şerifinde “Cennet anaların ayakları altındadır” diyerek İslam’ın anneye verdiği değeri çok net olarak gözler önüne sermiştir. Bizlerde bu bilinçle hareket ederek sanki her gün anneler günüymüş gibi onları arayıp sormalı eğer hala bizimleyseler onları her zamankinden daha çok sevmeli, saymalı, anlamaya çalışmalı, gönüllerini ve hayır dualarını almalı, yaşarken kıymetlerini bilmeliyiz diye düşünüyorum. Kaybettikten sonra bilinen değerin bence hiçbir önemi yoktur. Anamız, babamız veya ailemiz söz konusu olunca aramama, sormama, kaba davranma, kırıcı olma gibi bir lükse sahip değiliz diyerek gerçek sevgilerin en güzeli olan “Anne Sevgisi” nin anlatıldığı güzel bir hikaye ile bitirmek istiyorum.

Gerçek Sevgi

"Bebeğimi görebilir miyim?" dedi yeni anne. Kucağına yumuşak bir bohça verildi ve mutlu anne, bebeğinin minik yüzünü görmek için kundağını açtı ve şaşkınlıktan adeta nutku tutuldu!
Anne ve bebeğini seyreden doktor hızla arkasını döndü ve camdan bakmaya başladı. Bebeğin kulakları yoktu... Muayenelerde, bebeğin duyma yetisinin etkilenmediği, sadece görünüşü bozan bir kulak yoksunluğu olduğu anlaşıldı. Aradan yıllar geçti, çocuk büyüdü ve okula başladı. Bir gün okul dönüşü eve koşarak geldi ve kendisini annesinin kollarına attı. Hıçkırıyordu... Bu onun yaşadığı ilk büyük hayal kırıklığıydı; Ağlayarak "Büyük bir çocuk bana ucube dedi..."
Küçük çocuk bu kadersizliğiyle büyüdü. Arkadaşları tarafından seviliyordu ve oldukça da başarılı bir öğrenciydi. Sınıf başkanı bile olabilirdi; eğer insanların arasına karışmış olsaydı. Annesi, her zaman ona "Genç insanların arasına karışmalısın" diyordu, ancak aynı zamanda yüreğinde derin bir acıma ve şefkat hissediyordu. Delikanlının babası, aile doktoru ile oğlunun sorunu ile ilgili görüştü; "Hiçbir şey yapılamaz mı?" diye sordu. Doktor "Eğer bir çift kulak bulunabilirse, organ nakli yapılabilir" dedi. Böylece genç bir adam için kulaklarını feda edecek birisi aranmaya başlandı. İki yıl geçti bir gün babası "Hastaneye gidiyorsun oğlum, annen ve ben, sana kulaklarını verecek birini bulduk ancak unutma bu bir sır" dedi. Operasyon çok başarılı geçti. Yeni görünümüyle psikolojisi de düzelen genç, okulda ve sosyal hayatında büyük başarılar elde etti. Daha sonra evlendi ve diplomat oldu. Yıllar geçmişti, bir gün babasına gidip sordu: "Bilmek zorundayım, bana bu kadar iyilik yapan kişi kim? Ben o insan için hiçbir şey yapamadım... Bir şey yapabileceğimi de sanmıyorum" dedi Babası, "fakat anlaşma kesin, şu anda öğrenemezsin, henüz değil..." Bu derin sır yıllar boyunca gizlendi. Ancak bir gün açığa çıkma zamanı geldi... Hayatının en karanlık günlerinden birinde, annesinin cenazesi başında babasıyla birlikte bekliyordu. Babası yavaşça annesinin başına elini uzattı; kızıl kahverengi saçlarını eliyle geriye doğru itti; annesinin kulakları yoktu. "Annen hiçbir zaman saçını kestirmek zorunda kalmadığı için çok mutlu oldu" diye fısıldadı babası" ve hiç kimse, annenin daha az güzel olduğunu düşünmedi değil mi?"

Gerçek güzellik fiziksel görünüşe bağlı değildir, ancak kalptedir!
Gerçek mutluluk, gördüğün şeyde değil, asıl görünmeyen yerdedir...
Gerçek sevgi, yapıldığı bilinen şeyde değil, yapıldığı halde bilinmeyen şeydedir!