Ne güzeldir bir şeyleri sevebilmek. Allah’ı, Peygamberi, ana-babayı, eşi, kardeşi, evladı, akraba ve dostları, doğayı, hayvanları kısacası yaratılan her şeyi YARADAN’DAN ötürü sevebilmek. Ne kutsal bir duygudur sevgi. Her insanın doğasında mutlaka sevmek ve sevilmek vardır. Küçücük bir çocuğun elini şefkatle tutarsanız onun masum gülüşüyle karşılaşırsınız. Ve bu gülüş içinizdeki sevgiyi uyandırır. Hiçbir masrafı olmayan ve her kapıyı açacağına inandığım sevgi ve güler yüzü hayatımızın merkezine koyabilmeli ve o merkezden çıkmaması için de çaba sarf etmeliyiz diye düşünüyorum. Gülen bir yüz hepimizin dışarıya açılan penceresi gibidir. Ve o pencereden pozitif veya negatif enerjiler yaymak da bizlere kalmıştır. Eğer etrafımızda olumlu düşünen, sevmeyi bilen insanların bir virüs gibi çoğalmasını istiyorsak önce kendimiz pozitif enerjiler yaymayı karşımızdakini ötekileştirmeden sevmeyi ve saygı duymayı öğrenmeliyiz. Zevklerimiz, fikirlerimiz, düşüncelerimiz farklı da olsa, Yunus EMRE’nin dediği gibi “Yaratılanı severim Yaradan’dan ötürü” diyebilme yürekliliğini gösterebildiğimiz zaman bir çok sorunun üstesinden gelebiliriz. İnsanlara sevgi, saygı, güler yüz, hoş görü ve iyi niyetle bakabilen, çevresine pozitif enerjiler yayan insanların giderek çoğalması yaşadığımız toplumu da mutlaka olumlu anlamda etkileyecektir. Çünkü “sevgi anahtar gibidir girdiği her kapıyı açar”. Buna yürekten inanıyorum.

Evet birazda özele inerek makalemin konusu olan kardeş sevgisinden bahsetmek istiyorum. Ne ulvi bir sevgidir kardeş sevgisi. İnsanın kardeşinin veya kardeşlerinin olması ne güzel bir duygudur. “KARDEŞ” demek hayat demektir. Birbirini kayırıp kollamak demektir. Üzüntüyü, sevinci, yediği lokmayı paylaşabilmek demektir. Kısacası “KARDEŞ” demek, “karşılıksız sevginin adı ve tek adresi” demektir. Öyleyse kardeşlerimize sıkı sıkı sarılalım. Aynı ana veya babadan olmasalar bile bu ulvi duyguyu yaşayan herkesi kardeş olarak kucaklama zevkini yaşayalım. Bence bu yüce duyguyu hiç yaşamamış insanlar önemli bir manevi güç kaynağından yoksun kalmışlardır. Çünkü mutluyken herkes yanınızda olabilir ama üzüntülüyken sadece kardeşleriniz ve gerçek dostlarınız yanınızda olur. Onlar yıldızlar gibidir. Sizin karanlığınızda size ışık tutar yol gösterirler.

Bu konuda makale yazmama neden olan sırdaşım, arkadaşım, canım kardeşim FERDA iyi ki doğdun, iyi ki varsın ve iyi ki hayatımdasın. Doğum günün kutlu olsun.

Son olarak sevgiyle ilgili güzel bir hikaye ile bitirmek istiyorum. “Derviş Kaşığı”
Bir gün, ermişlerden birine sormuşlar: “Sevginin sözünü edenler ile sevgiyi gerçekten yaşayanlar arasında ne fark vardır?” “Bakın, göstereyim” demiş ermiş. Bir sofra hazırlamış. Sevgiyi dilinden düşürmeyen, ama dilden gönüle de indirmeyen kişileri çağırmış bu sofraya. Hepsi yerlerine oturmuşlar. Derken, tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da ‘derviş kaşığı’ denilen bir metre boyunda kaşıklar. Ermiş: “Bu kaşıkların sapının ucundan tutup öyle yiyeceksiniz” diye bir şart da koşmuş. “Öyle kaşığın çukur kısmına yakın yerden tutmak yok.” “Peki” demişler ve çorbayı içmeye girişmişler. Fakat o da ne? Kaşıklar uzun geldiğinden, sofradaki hiç kimse bir türlü döküp saçmadan götüremiyormuş çorbayı ağzına. En sonunda, bakmışlar bu iş olmuyor, vazgeçmişler çorbadan. Öylece, aç aç kalkmışlar sofradan. Onlar sofradan kalktıktan sonra, ermiş: “Şimdi de sevgiyi gerçekten bilip yaşayanları çağıralım yemeğe” demiş. Yüzleri aydınlık, gözleri sevgiyle gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya. Ermiş: “Buyurun bakalım” deyince de, her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırıp karşısındaki ihvanına uzatıp içmişler çorbalarını. Böylece her biri diğerini doyurmuş ve kendisi de doymuş olarak şükür içinde kalkmış sofradan. “İşte” demiş ermiş. “Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse, o aç kalacaktır. Ve kim ki, kardeşini düşünür de doyurursa, o da kardeşi tarafından doyurulacaktır.”