Cemre; ilkbaharın başlangıcında yedişer gün arayla önce hava sonra su ve toprakta oluştuğuna inanılan sıcaklık artışıdır. Düşen her cemre ile havanın ısınacağının, soğuk günlerin geride kalacağının artık bahar geleceğinin müjdesini alırız. Hiç unutmam çocukken annemler konuşmalarında “Bugün ilk cemre düştü” dediklerinde gerçekten düşen bir şey olduğuna inanırdım. Sonradan öğrendim ki somut anlamda (gözle görülür, elle tutulur) düşen bir şey yokmuş sadece havadaki sıcaklık artışının halk arasında dile getirilme şekliymiş.

Ben kış mevsimini çok severim ama başta annem olmak üzere çevremdeki çoğu insan bahar ve yaz aylarını sevdikleri için havaların ısınmasını dört gözle beklerler. Özellikle annem cemrelerin ne zaman düşeceğini hep merak eder. Çünkü kış kara yüzü ile fakir fukaranın olduğu kadar yaşlıların da korkulu rüyasıdır. Haksız da sayılmazlar yazın yakacak derdi olmadığı gibi güneşli havaların depresyon riskini bile azalttığı uzmanlar tarafından dile getirilmektedir. Cemreler düşüp bahar müjdelenince yavaş yavaş havalar da ısınınca insanın içini tatlı bir mutluluk ve huzur kaplar.

Bahardan, güzel havalardan söz edince aklıma Orhan Veli’nin “Güzel Havalar” şiiri geldi. Doğa yeniden uyanırken bizlerde tam tersi bir yorgunluk ve uyuşukluk içerisine gireriz. Belki de bu ruh halini kendimiz isteriz. Çünkü yapmak istemediğimiz, içimizden gelmeyen şeyler için bahanemiz hazırdır. “Üzerimde bahar yorgunluğu var”. Ne güzel bir bahane. Aynen bizim gençlik yıllarımızda baharı bahane ederek ders çalışmak istemeyişimiz gibi. İşte o yıllarda ağzımızdan hiç düşürmediğimiz bu şiiri, bahar yorgunluğunu bahane ederek iş yapmak istemeyen herkese hediye ediyorum.

Güzel Havalar

Beni bu güzel havalar mahvetti,

Böyle havada istifa ettim

Evkaftaki memuriyetimden.

Tütüne böyle havada alıştım,

Böyle havada aşık oldum;

Eve ekmekle tuz götürmeyi

Böyle havalarda unuttum;

Şiir yazma hastalığım

Hep böyle havalarda nüksetti;

Beni bu güzel havalar mahvetti.

Nevruz; Orta Asya'dan Balkanlar’a kadar geniş bir bölgede Türk kavimleri ve toplulukları tarafından, M.Ö. 8. yüzyıldan günümüze kadar her yıl (21 Mart'ta) doğa ve çevrenin uyanışı, baharın gelişi ile kutlanan bir bayramdır. Nev(yeni) ve ruz(gün) kelimelerinin birleşmesinden meydana gelen ve yeni gün anlamına gelen Nevruz; ülkemizde bir gelenek, Türk Cumhuriyetleri'nde ise resmi bayram olarak kutlanırken, 1995 yılından itibaren bizde de  Bayram olarak kutlanmaya başlamıştır. Nevruzla birlikte havalar ısınmaya, karlar erimeye, ağaçlar çiçeklenmeye, toprak yeşermeye, göçmen kuşlar yuvalarına dönmeye başlar.

Tarihçilerin bildirdiklerine göre; Osmanlı döneminde halk nevruzda kırlara çıkar, 41 çeşit ot toplayıp bunları kaynatır içermiş. Eczacılar "nevruziye" denilen bir macun yapar, yapılan o macunu hem satar hem de semtin varlıklı kişilerine göndererek bahşiş alırlarmış. Ayrıca sofrada yedi çeşit yiyecek bulunurmuş. Sarayda nevruz kutlama geleneği daha görkemli geçermiş. Vezir-i Azamlar, Sultana "Hediyye-i Nevruziye"ler sunarlarmış. Hekim başları yaptıkları "Nevruziye" macununu Sultana sunar ve karşılığında kürk giyerlermiş. Bu gelenek Nevruz adıyla anılmasa da bugün hala Manisa Mesir Macunu Bayramı ile sürmektedir.