Bugün yürüyüş yolunda spor yaparken içimden “yeter artık” diyerek haykırmak geldi. Aman Allah’ım her yer nasıl da pis ve korkunç görünüyordu. Yol boyunca gelişigüzel atılmış boş ayran  kutularından tutun da kullanılmış kağıt mendil, boş çerez ambalajları vb. her türlü çöpe rastlamak mümkündü. Çöplerin bazılarını kutusuna attım fakat birçoğu elimi bile değemeyeceğim kadar pisti. Kendi kendime niçin evimize gösterdiğimiz özeni çevremize göstermiyoruz diye düşündüm. “Temizlik imandandır” Hadisine hepimiz inanırız ama söz konusu çevremiz olunca bu inancımız geçerliliğini yitirir. Şayet inancımız geçerliliğini korusaydı yaşadığımız ortam bu kadar pis ve kirli olmazdı. Demek ki bazılarımız evde temiz dışarıda pis olmak gibi çifte bir standarda sahibiz. Ancak burada unutulmaması gereken önemli bir husus yaşanılan çevrenin aslında evimizin geniş bir parçası olduğu gerçeğidir. Evet bizler mahallemizi kendi evimiz gibi kabul edersek daha temiz ve sağlıklı bir çevrede yaşamanın ilk adımını da atmış oluruz. Konuyla ilgili Goethe’nin güzel bir sözü vardır “Herkes kapısının önünü süpürse bütün sokak tertemiz olur” diye. Kısacası hepimiz üzerimize düşen sorumlulukları yerine getirmek zorundayız. “Aman canım benim attığım küçücük bir çöple mi çevre kirlenecek” deme lüksüne sahip değiliz. Herkes aynı duyguyla hareket ederse çevremiz çöplükten geçilmez. Çünkü yere atılan bir kibrit çöpü dahi zamanla kocaman yığınların oluşması için ilk zemini hazırlamış olur.

Çocuklarımızı yetiştirirken onlara rol model olmalıyız. Çevreyi kirleten, elindeki çöpü kutusu yerine sokağa atan, arabasının camından sigara külü döken, yere tüküren, yaşadığı çevreyi hoyratça kullanan bir ebeveyn çevre temizliği konusunda çocuğuna öğüt veremez. Bizler çocuklarımıza örnek olmalı gelecek nesillere temiz bir çevre mirası bırakmalıyız.

Konuyla ilgili güzel bir hikaye aktarmak istiyorum.

Bir kral halkı için geniş bir yol yaptırmaya ve yapımı tamamlanan yolu halka açmadan önce, bir yarışma düzenlemeye karar verdi. İsteyenin bu yarışmaya katılabileceğini ilan ettiren kral, yoldan en güzel geçecek kişiyi belirleyeceğini söyledi. Yarışma günü, insanlar akın ettiler. Bazıları en güzel arabalarını, bazıları en güzel elbiselerini getirmişti. Kadınlardan kimileri saçlarını en güzel biçimde yaptırmıştı, kimi de yanlarında en güzel yiyecekleri getirmişti. Gençlerden bazıları spor kıyafetler içinde yol boyunca koşmaya hazırlanıyordu. Nihayet, tüm gün insanlar yoldan geçtiler, fakat yolu kat edip tekrar kralın yanına döndüklerinde hepsi aynı şikâyette bulundu: Yolun bir yerinde büyükçe bir taş ve moloz yığını vardı ve bu moloz yığını yolculuğu zorlaştırıyordu. Günün sonunda yalnız bir yolcu bitiş çizgisine yorgun argın ulaştı. Üstü başı toz toprak içerisindeydi, ama krala büyük bir saygıyla yönelerek elindeki altın kesesini uzattı: “Yolculuğum sırasında, yolu tıkayan taş ve moloz yığınını kaldırmak için durmuştum. Bu altın kesesini onun altında buldum. Bu altınlar size ait olmalı.” Kral gülümseyerek cevap verdi: “O altınlar sana ait delikanlı.” “Hayır, benim değil. Benim hiçbir zaman o kadar çok param olmadı.” “Evet” dedi kral “Bu altınları sen kazandın, zira yarışmanın galibi sensin. Yoldan en güzel geçen kişi sensin.” Çünkü yoldan en güzel geçen kişi, ardından gelenler için yoldaki engelleri kaldıran kişidir!