Öğretmenler Günü; 1981 yılından beri her yıl 24 Kasım’da kutladığımız özel bir gündür. Bende bu vesile ile öğretmenlerimizin “Öğretmenler Günü” nü kutluyor bize verdikleri emekler için bir kez daha teşekkür ediyorum. Ancak öğretmenlerimizi yılda bir kez hatırlamanın yanlış olduğuna dikkat çekerek onların bir güne sığdırılamayacak kadar değerli olduklarını hep hatırlamamız gerektiğine inanıyorum.

Bize emek veren öğretmenlerimizi anarken genç ve çalışkan bir öğretmen olarak kısa bir süre önce dedesinin köyü Ekecik’te de görev yapan sevgili yeğenim Timuçin Kağan BAHAR’ı da anmadan geçemeyeceğim. Dilerim yaptığı kutsal görevin bilincinde olarak önüne çıkan tüm engelleri aşarak vatana millete hayırlı evlatlar yetiştirilmesine vesile olur.

Yazıma, “Mutlu Bir Tebessüm İçin Geçmişe Yolculuk” kitabımdaki okul anılarımla (Babamın okul Müdürü ile iddiası sonucu beş yaşını doldurmadan okula başlayışım) ilgili sayfalardan alıntılarla devam etmek istiyorum.

“Okul hayatına erken başlamak sadece yaşanmamış bir çocukluk demek değildir. Aynı zamanda algılama problemlerinin de ortaya çıkması demektir. Kendimden vereceğim bu komik örnek de olduğu gibi. Öğretmenim, derslerde konuşmadığımı babama iletmiş, babam da bana “kızım niye derste konuşmuyorsun?” diye ikazda bulunmuştu. Ben, baba ve öğretmen sözü dinleyen bir çocuk olarak üzerime düşen vazifeyi en güzel şekilde yerine getirmeye çalışacaktım. Hemen duruma el koydum ve ertesi gün okula gider gitmez önce yanımdaki arkadaşımı sonra önümde ki arkadaşımı lafa tutarak konuşturdum. Madem derste konuşmamız gerekiyor bunu en iyi şekilde yapmalıydım. Sanki teneffüsteymişim gibi herkesle gayet rahat konuşuyordum. İşi o kadar abartmıştım ki derste arkadaşlarımla normal sohbete dalmıştık. Arkadaşlarımı sürekli konuşturduğumu gören öğretmenimin uyarısı ile kendime geldim ve masumane bir şekilde “Öğretmenim, babama derste konuşmadığımı söylemişsiniz ama konuşunca da ikaz ediyorsunuz” deyiverdim. Bu güzel ve zekice verilmiş cevap karşısında öğretmenim hoş bir kahkaha attı. Bence mutluluk ve huzur biraz da saflıkta gizlidir. Hayata daha temiz bir çerçeveden bakabilmekte. Hayata temiz çerçeveden nasıl bakılır? Bize çocukken ailemiz tarafından öğretilen en önemli şeylerden biri de eğer bir kötülük yaparsak eninde sonunda o kötülüğün bizi bulacağıydı. Hatta biz komik olan şeylere bile gülemezdik şayet güldüysek de içimizi bir korku kaplardı. Çünkü “Gülme Komşuna Gelir Başına” atasözüyle büyütülmüştük. Eğer ona gülersek eninde sonunda o olayın başımıza geleceğine inanırdık. Tamam aynı akibeti paylaşma korkusuyla onlara gülmeyelim lakin aşırı güldüğümüz zaman arkasından üzüleceğimize inandırılmamıza ne demeliydi. Günümüzde bile hâlâ çoğu insan aşırı güldüğünde sonradan ağlayacağına, canının sıkılacağına inanır. Neden? Çünkü bilinçaltımızda yazılıdır da ondan. Çocukluğumda okula giderken götürdüğümüz beslenmelerimiz bile tamamen bize ait değildi. Annem beslenmelerimizi hazırlarken beslenme çantamıza arkadaşlarımızın alamayacağı veya imreneceği bir yiyecek koyarsa sıkı sıkı tembih ederdi “Ya göstermeden yiyeceksiniz ya da paylaşacaksınız” diye. Neden? Çünkü “Biri yer biri bakar kıyamet ondan kopar” dı. Kıyamet bizden kopmasın diye hırsızlık yapmış gibi gizli gizli yerdik. Neden? Çünkü, arkadaşlarımız görürse onlara vermek zorunda kalacaktık da ondan. Şayet beslenme çantamızda sevmediğimiz bir yiyecek varsa onu özgürce yerdik. Hatta yememek adına ikram bile ederdik ama nafile hepimiz çocuktuk ve bizim sevmediklerimizi ne yazık ki arkadaşlarımız da sevmiyorlardı.”

Her şey gönlünüzce olsun.